De notariële akte is verleden.
We zijn dus blut. Nu, zo erg is dat niet, want voor ons was het bij het ondertekenen van de verkoopsovereenkomst al ons geld niet meer. Zo dierbaar is ons geld trouwens niet. En met de verkopers hebben we toch het idee dat het geld niet in slechte handen valt. Het zien er allemaal zo'n brave mensen uit. De moeder die net weduwe was geworden bij de verkoopsovereenkomst, kwam een stuk vinniger over. Haar man was toen net overleden, wat haar duidelijk had aangegrepen. Ik kon in deze kranige dame amper dat sukkelende vrouwtje van toen herkennen. En de zonen waren net als toen heel vriendelijk en mompelen weer dat het rustig wonen is in H. Met de op de klassieke leest geschoeide notaris krijgt het hele gebeuren iets onwezenlijks. Eigenlijk best een leuke ervaring. Ik kreeg bijna de slappe lach, maar bedacht net op tijd dat dat niet echt gepast is op een notariaat ;-)
Het blijft wel gek dat we in de plaats van dat geld een lapje grond krijgen op een plek die zo uit de richting ligt dat we er sinds de verkoop niet meer geraakt zijn. En nu hebben we er nog altijd niets te zoeken... Het is allemaal zo anders dan wanneer je een huis koopt. Dan krijg je tenminste die sleutel mee en kan je meteen een kijkje gaan nemen en concrete plannen gaan maken. Dan kan je er echt werk van beginnen maken. Met zo'n bouwgrond heb je dat niet. Nu is het wachten op het voorontwerp van de architect. Dat wachten wordt wel een stuk moeilijker. Tot nu toe was de grond nog niet echt van ons, dus konden we er toch niet aan beginnen. Voortaan mogen we volledig ons goesting doen op die grond. Hoewel, volledig ons goesting is veel gezegd. Wat ons eraan herinnert dat we eigenlijk toch iets willen doen dat niet in de bouwvoorschriften past. Misschien moeten we dat maar eerst eens aanpakken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten