Pijlers.

Na twee weken is de schrijnwerker aardig opgeschoten. De opstaande pijlers geven al een aardig idee van de omvang van onze woning. Ook de dwarsbalken van de verdieping bezorgen ons al een beter gevoel van het volume. Het houtskelet is heel mooi uitgevoerd. Alles past perfect in elkaar. Tijd dus voor een tweede picknick op de werf en wat foto's maken voor vrienden en kennisen.

Energiebocht.

Tegenwoordig moeten alle nutsleidingen via de energiebocht het huis binnenkomen. Die bocht bestaat uit vijf gebogen PVC buizen met verschillende diameters. Strikt genomen is dat geen slechte zaak. Op die manier worden alle nutsvoorzieningen gecentraliseerd in huis en ligt meteen vast op welke manier dat moet gebeuren. Nadeel is wel dat zo'n bocht meer kost dan vijf aparte bochten, die trouwens makkelijker te plaatsen zijn. Voorts moet ik betalen voor bochten die ik misschien helemaal niet gebruik. Niet iedereen wil per sé gas, telefoon en distributie. Maar in de bocht zit dat wel inbegrepen.

Verder gaat de gebruiksaanwijzing van dat ding uit van de klassieke opbouw met een betonnen fundering en zelfs een kelder wordt als vanzelfsprekend beschouwd. Met onze woning op kleine betonnen sokkels kan ik de energiebocht nergens in vastzetten. Dat was al bijna een probleem toen de elektriciteit werd aangesloten, omdat de kabel normaal via de energiebocht moet gaan bij de aansluiting. Dat zal ons bij de definitieve aansluiting nog ruim honderd euro extra kosten omdat dan de kabel onder stroom door de energiebocht moet gestoken worden. Terwijl wij nooit om die energiebocht gevraagd hebben!
Soit, we leggen ons erbij neer en hebben vandaag de sleuf gegraven voor dat reusachtige geval. Na heel veel gezwoeg tussen de balken door kan de bocht erin. Tussendoor maken we nog foto's en genieten van het schaduwspel van de zon in onze toekomstige keuken en eetkamer. Dat ziet er prachtig uit.

Bodem klaar.

Na een week heeft de schrijnwerker de balken van het gelijkvloers gelegd. De 'bodem' van ons huis ligt er dus al grotendeels. Zo krijgen we een beter zicht op het formaat van de woning. En het is verrassend groot. Nu valt dat best mee omdat het gelijkvloers alle nodige leefruimten bevat, vanwege het idee dat het huis ook voor rolstoelgebruikers moet kunnen dienen. Beneden ligt dus de badkamer, de keuken met eet/leefruimte, een berging en twee slaapkamers. Die verdeling kan je nu al behoorlijk goed inschatten.

Omdat ook de kinderen nu wel benieuwd zijn en het weer het toelaat, besluiten we te picknicken op onze werf. We betwijfelen ten zeerste of we dat bij een traditionele werf zelfs maar zouden overwegen. Met de houtconstructie ligt de werf er behoorlijk ordelijk bij. Als extraatje ruikt het heerlijk naar gefreesd en gezaagd hout. Fantastisch zo'n werf. Met het nazomers zonnetje is het heerlijk om onze lunch hier binnen te spelen. Zalig.

Hout geleverd.

De vracht hout wordt met een speciale oplegger geleverd. Onze langste balken zijn 18 meter lang, dat past niet meer op een doorsnee truck. Met de kraan wordt alles vlot over de werf verspreid. Wanneer ik op de werf aankom, staat de chauffeur op het punt weer te vertrekken.

Onze aannemer vertelt langs zijn neus weg dat hij zich vergist heeft bij de bestelling van het hout. Hij is zes balken vergeten! Gelukkig kan hij voorlopig verder. Als hij die balken binnen twee weken heeft, kan hij gewoon doorwerken. Even later begint hij met het frezen en op maat zagen van de balken. Ondertussen heeft de handlanger de bekistingen losgemaakt om de middelste sokkels aan te passen.
Het weer is fantastisch, zo mag het gerust een paar weken blijven.

Kraan opstellen.

Vandaag wordt de kraan geleverd. Ik ben vergeten de sleuteltjes van de werfkast aan de aannemer te bezorgen maar ik gok dat de kraan pas tegen de middag komt. 's Morgens breng ik eerst de kinderen naar school. Als ik net terug thuis ben, krijg ik een telefoontje van de aannemer waar de sleutels zijn. Ik vertrek dan maar vliegensvlug naar de werf.

De mannen zien er niet boos uit en zijn vooral gerustgesteld dat ik de sleutels niet vergeten ben. Na een goed uur staat de kraan recht en is ze voorzien van de nodige tegengewichten. De werklui uiten nog even hun bezorgdheid over onze eik en wensen ons veel succes met de werkzaamheden. Best sympathiek, toch?

Kiezels rijven.

De planning zit behoorlijk strak vandaag. Ik breng de kinderen naar school (dat was eigenlijk niet gepland), haal mijn vader op, en vertrek naar de werf. Rond een uur of tien wordt er zeven kuub kiezels geleverd die we tussen de funderingssokkels zullen verspreiden. Tussen tien en elf komt boer Fons met de tweede lading stro.

Als bij wonder loopt alles perfect. Rond half tien komen we op de werf. Bij onze inspectie zien we dat de plastiek een stuk is losgewaaid en enkele balen zijn natgeregend. We halen de plastiek eraf en leggen de overgebleven paletten naast de bestaande mijt. De natte balen leggen we aan de kant. We zijn er net mee klaar wanneer de vrachtwagen met kiezels arriveert.
Vijf minuten nadat de vrachtwagen vertrokken is, komt boer Fons op het toneel. Hij rijdt zijn tractor met de wagen naast de mijt en we stapelen de volgende vracht van 316 strobalen. Met de hulp van vader gaat het heel wat vlotter. Vooral het inpakken van de balen is veel gemakkelijker met twee. Deze keer spannen we touw rond de plastiek om de wind te slim af te zijn.

Na de middag halen we de rollen worteldoek, de kruiwagen en de schop boven. De volgende uren vullen we met uitrollen, snijden, schuppen, uitkappen en rijven. Volgende week de andere helft!

Eerste lading stro.

Het voorbije weekend was het mooi weer. Boer Fons heeft dan ook twee vrachten stro klaar staan. Vandaag levert hij de eerste lading. Ik breng 's morgens de kinderen naar school en vertrek meteen naar de werf. Rond half tien ben ik ter plaatse en wat later volgt boer Fons. We bekijken de situatie even en besluiten de paletten anders te leggen zodat hij de wagen ernaast kan zetten. Al gauw begint de stromijt vorm te krijgen. Na een goed uur hebben we 394 strobalen opgestapeld. Ik moet na de middag nog werken en we spreken af de volgende lading morgen te lossen, als het droog is tenminste.

Even later sta ik alleen te knoeien om mijn grote lap plastiek over de strobalen te leggen. Met de stevige wind is dat alles behalve eenvoudig. Na een uur zwoegen liggen de balen veilig beschermd. Bovenop liggen een stuk of twintig dals die het zaakje tegen de wind beschermen. Hopelijk gaat het niet stormen.

School, aansluiting, notaris, school.

Vandaag beleven we de drukste dag. Het is de eerste schooldag dus we moeten vroeg op en de kinderen naar school brengen. Ik vertrek 's morgens meteen naar de werf want Eandis komt de elektriciteit tussen 8 en 12 uur aansluiten. Ik ben eigenlijk wat te laat, maar er is nog niemand. Dat geeft me nog de tijd om de kabel door de wachtbuizen te trekken. Als ik daarmee klaar ben, kan ik rustig de sleuf verder dichtgooien.

Tegen een uur of tien komen de mannen van Eandis. Ze beginnen al meteen te mopperen dat we geen energiebocht hebben. Aangezien er nog geen gebouw is, kan ik de energiebocht nergens installeren. De man belt even met de centrale en het blijkt wel te mogen, als de kabel tenminste in een wachtbuis ligt. Het zal ons bij de definitieve aansluiting wel extra kosten om de kabel onder stroom door de energiebocht te steken. Het zij zo.

Een uurtje later zijn ze vertrokken. Dat geeft me nog de tijd om onze dakpannen te bestellen. Daarmee wachten we best niet te lang want vanaf 1 oktober stijgen de prijzen van de dakpannen. En bij Koramic wil dat zeggen, geleverd voor 1 oktober. De verkoper had ons al gezegd om minimum twee weken te rekenen en drie weken om zeker te zijn. Met vier weken zijn we dan helemaal gerust. We zijn er inmiddels uit dat we de bruine pannen willen. Die zijn niet zo populair, en dat alleen al is een goede reden. Verder zijn ze goedkoper en het zal echt wel mooi zijn op ons huis.

Net na de middag vertrek ik naar huis. Niets te laat want om twee uur worden we bij de notaris verwacht voor het verlijden van de hypothecaire akte. Wij zijn op tijd, de notaris is te laat. We ergeren ons een beetje, maar uiteindelijk (na een half uur!) is het zover. De akte wordt halvelings voorgelezen. Daarna wil de notaris toch nog even horen hoe dat nu allemaal gaat, zo'n strobalenhuis. Heel vriendelijk natuurlijk, maar op dit moment hebben we wel wat anders aan ons hoofd. Nog net op tijd staan we buiten en kunnen we vliegensvlug naar school om de kinderen op te halen. Pfioew.