Verhuis!

Eindelijk is het zover. Het keerpunt waar we zo lang naartoe geleefd hebben. Gisteravond hebben we nog wat meubels uit elkaar gehaald. Vanmorgen is het vroeg opstaan want om acht uur staat de verhuiswagen voor de deur. We hebben twee vrienden, H. en J. opgetrommeld om ons te helpen bij het inladen. Dat is ook nodig. We blijven maar spullen uit het huis naar buiten sjouwen.
Na een uurtje beginnen de verhuizers te vrezen dat niet alles mee kan. Uiteindelijk krijgen we alle meubels en de grote spullen toch netjes in de vrachtwagen. Er blijven nog wat dozen en wat ditjes en datjes achter, die komen we later wel ophalen. Iets na het middaguur vertrekt de wagen uit de stad op weg naar Casa Pixie. Nu is het definitief; we vertrekken uit de stad. We zeggen geen vaarwel maar tot ziens.

H. komt mee, J. heeft nog andere plannen. We bellen onze collega strobouwer uit de buurt op zodat hij mee kan helpen om alles binnen te zetten. Dat gaat een heel pak vlotter. Op een kleine twee uur staat alles binnen. De grote spullen meteen op de juiste plek. De rest stockeren we in een van de kinderkamers. Dat wil concreet zeggen dat we de eerste weken (en waarschijnlijk maanden) met z'n vieren in de andere kinderkamer moeten slapen. Maar dat vinden we niet erg. Het is best gezellig zo.
Als de verhuizers vertrokken zijn, zetten we nog wat kasten op de juiste plek en knutselen we de bedden in elkaar. Tegen de tijd dat mama en de kinderen er zijn, ziet het er al behoorlijk gezellig uit. Het voelt al aan als thuis. Het lijkt een beetje op vakantie, maar dan met onze vertrouwde meubels.

We keuvelen nog wat na en spelen een groot pak Kempense frietjes naar binnen. Daarna brengen we H. terug naar huis. We staan bij onze vrienden in het krijt, dat is duidelijk. Zonder hen was het niet gelukt.