Glas!

Vandaag wordt het glas in onze ramen gezet. Alweer een ploeg van drie man die vlotjes de ramen binnenbrengt. Even later wordt het eerste glas al in een raam gezet. Voor de kleine ramen beneden is dat niet zo moeilijk. Die kan een van de drie mannen in zijn eentje wel plaatsen. Zelfs het glas voor de ramen aan de keuken en eethoek zijn te hanteren. Ondertussen zorgen de andere twee dat het glas voor de verdieping met de kraan op het dakterras terecht komt. Als al het glas beneden vast zit, wordt alles zorgvuldig met voegkit afgewerkt. Ondertussen staat het glas van de gemakkelijke ramen boven er al in.

Dan begint het tandenknarsen van de werkmannen. Hoe gaan ze die grote stukken glas in de ramen van de lichtbeuk monteren? Ik hoor ze mompelen: 'Architecten verzinnen maar raak, de vakmannen zitten achteraf wel met de praktische problemen'. We verzwijgen stilletjes dat we onze raampartijen zelf uitgetekend hebben.

Na het nodige overleg wordt het kleinste van de vier ramen met zuignappen in schuine stand aan de kraan gehangen. Zo kan het glas voorzichtig door de raamopening gesluisd worden. Langs binnen kunnen twee mannen het glas dan precies in het raam positioneren. Het is best spectaculair om dat allemaal te bekijken. Voor het opspuiten met voegkit wordt dankbaar gebruik gemaakt van de zuignappen die nog aan het glas hangen. Zo heeft de man tenminste wat houvast op die onheilzame plek.
Wij zijn voortaan de tevreden eigenaars van een winddicht gebouw. Daarmee is het werf-gevoel definitief verleden tijd. Het wordt stilaan een huis, met een huiselijk gevoel. En mooi meegenomen: voortaan kunnen we ons huis afsluiten. Dus dat heen en weer zeulen met materiaal is echt voorbij. Oef!