Casa Christo

Als ware Christo-kunstenaars hebben we het huis ingepakt.

Om zeker te zijn dat regen en wind geen kans meer krijgen, hebben we alle gaten dichtgemaakt met bouwfolie. De folie die we voordien hier en daar hadden bevestigd was op enkele plaatsen losgekomen. Nu hebben we erop gelet meer latten te gebruiken en de folie aan alle kanten goed vast te maken. Zo heeft de wind er minder vat op. Het heeft heel wat acrobatische toeren op ladders en tientallen nagels en latten gevergd.

Binnen merken we het verschil in temperatuur al. Nu we uit de wind zitten is het veel aangenamer. Misschien hebben die paar honderd strobalen er ook wat mee te maken. Woensdag heeft boer Fons een nieuwe lading stro geleverd. Het heeft heel wat moeite gekost om ze binnen te krijgen. Fons was met zijn tractor achter het huis gereden waar hij vorige keer de balen had gelost. Wij wilden ze eigenlijk naast het huis binnenzetten. Maar nu kon Fons niet meer draaien tot naast het huis. Met die vracht zou hij geheid zijn omgekanteld op onze helling. Door de sneeuw en regen werd de grond onder de tractor al snel een modderige brij. We hebben dan maar snel wat paletten gelegd en de balen vanachter naar binnen gegooid. Dat heeft ons wel wat extra inspanning gekost. We hebben het even uitgerekend, met twee man hebben we samen zowat twaalf ton verzet op minder dan drie uur.

Onnodig te zeggen dat we afgepeigerd waren.

Sne(e)u(w).

Wij hebben sneeuw altijd leuk gevonden. Het sneeuwt niet zo vaak, en dan is het altijd uitkijken of de sneeuw blijft liggen. En of die wel goed plakt. Dan kunnen we sneeuwmannen gaan bouwen. Ondanks de eerder warme winters van de laatste jaren, is het ons al enkele keren gelukt een iglo of sneeuwman te maken. Ondertussen kan ons zoontje er ook al wat van. Het was zondag dan ook dolle winterpret.

Gelukkig waren we thuis gebleven. Anders was het wellicht nog mooier en leuker geweest, maar dan hadden we ons op de werf en onderweg danig geërgerd aan de sneeuw en nattigheid. Maandag bij de inspectie bleek dat het behoorlijk had binnengesneeuwd. Onze vloeren boven en beneden waren goed nat geworden. Gelukkig is de stromuur gespaard gebleven. Over het stro in de vloer maken we ons niet te veel zorgen. Uiteindelijk zal de OSB-vloer weer verdwijnen om op de strobalen een laag leem aan te brengen alvorens de finale planken vloer gelegd wordt. Op dat moment kunnen we de strobalen nog eens inspecteren. Dan zien we wel of er toch schade is opgetreden.

Ondertussen hebben we wel door dat we dringend ons huis beter moeten beschermen tegen de regen. Zeker nu de volgende lading stro binnen gestockeerd zal worden. Dat zullen we deze week eens aanpakken. Want dit weekend willen we verder werken aan onze stromuren. Ondertussen genieten we dan maar van de mooie winterplaatjes.

Stromuurtje bouwen.

Vandaag leggen we de laatste OSB-platen op de vloer. Dus kunnen we eindelijk aan de stromuren beginnen. We hebben al twee basiscursussen gevolgd en onze architect heeft ons twee weken geleden aan de hand van foto's nog eens door het hele verhaal geloodst. Het blijft natuurlijk de eerste keer dat we er helemaal zelf aan moeten beginnen.

Zoals gewoonlijk is een goede voorbereiding het halve werk. In dit geval komt er toch een lijstje met typische benodigdheden aan te pas. Daar hebben we ons de laatste twee weken tussendoor mee bezig gehouden. Ook daar zijn collega bouwers ons met raad en daad bijgesprongen. Waarvoor dank. Dit was ons lijstje:
- 2 potkrikken (2 ton)
- 2 steunhaken
- bevestigingshaken
- schroeven
- schroefboormachine
- lichte en zware hamer
- zaag
- houten balken en planken (veel reken-, puzzel- en wat giswerk)
- wilgentakken niet vergeten!
- slijpschijf, cirkelzaag of haagschaar
- (stelling hebben we gemaakt van strobalen)

Heel belangrijk in deze materie was de beslissing over de bouwmethode. Uiteindelijk hebben we besloten – alvast voor de gesloten noordmuur – de balen op hun smalle kant te zetten. De isolatiewaarde is beter en de muur wordt zo iets minder dik. Dat de balken van de constructie binnen zichtbaar blijven vinden we een pluspunt. Bij deze methode is er bovendien beduidend minder hout nodig. We plaatsen dan een keper tussen de balen in plaats van twee zware balken. Meestal wordt in de balen met een lawaaierige slijpschijf een gleuf gemaakt voor die keper. Het enige minpunt.

We waren van plan te testen of een heggeschaar of cirkelzaag mogelijk gemakkelijker werkt dan een cirkelzaag. Terwijl we bezig zijn, besluiten we te proberen die keper te plaatsen zonder eerst die gleuf te maken. Vermits de keper vijf centimeter dik is, zal die vanzelf verdwijnen tussen de flink aangeperste strobalen. Zo bedacht, zo gedaan. Het moet gezegd dat onze balen stevig geperst en goed van vorm zijn, waardoor ons trucje wel werkt. Zonder overdreven lawaai hebben we tegen een uur of twee onze eerste muur grotendeels opgebouwd. Net op tijd voor het bezoek van de architect. Hij raad ons aan een extra steunplank in de muur te stoppen, vooral om te vermijden dat we later barsten krijgen in de bepleistering. Die raad zullen we voortaan opvolgen. Maar of we die eerste muur gaan heropbouwen? We denken het niet.

Collega helpen.

Maandag kregen we een telefoontje van H, een collega strobouwer. Zijn houtskelet is zo goed als klaar en vandaag moet het dak vol stro gestopt worden. Op een weekdag is het niet evident om vrienden op te trommelen. Gelukkig heb ik vandaag vakantie en besef ik maar al te goed hoe belangrijk het is om je dak zo snel en droog mogelijk te isoleren. Ik stel mijn kennis en spierkracht dan ook graag ter beschikking. Met mijn ervaring erbij moet het zeker lukken op één dag. Tenslotte is net dat één van de leuke aspecten van strobouw, dat je mensen leert kennen, elkaar kan helpen en ervaringen kan uitwisselen.

Rond halftien kom ik aan op de werf. H zit al op het dak en schoonvader L stapelt beneden de balen op paletten die met de kraan op het dak worden gehesen. Na wat uitleg over mijn werkwijze beginnen we eraan. Gaandeweg merk ik dat een zacht hellend dak heel wat makkelijker werkt en andere mogelijkheden biedt. Je kan bovenop de geplaatste strobalen lopen en werken. Je hoeft dus niet voortdurend op planken te klauteren. En je kan ter plekke balen op maat maken.

Op een beetje motregen na blijft het trouwens droog. Tegen een uur of vier ligt het hele dak vol en zit ons werk erop. We mogen trots zijn op onze prestatie. Alles nog goed afdekken en morgen kan H nog wat gaten opvullen. En dan bouw ik mijn eerste stromuur.

Energiebocht bis.

De aansluitbocht of energiebocht heeft nog wat voeten in de aarde gehad, letterlijk en figuurlijk. We verkiezen ondertussen echt wel de naam energiebocht, of bloed zweet en tranen-bocht. Ruim een maand geleden hebben we de bocht met veel gezwoeg ingegraven. Het had toen geregend en het was echt geen pretje om in de modder te staan graven. Maar het was uiteindelijk wel gelukt om dat stomme geval in de grond te stoppen.

Omdat het leidingwater zo naar binnenkomt moet de bocht uiteraard geïsoleerd worden tegen bevriezing. We hadden gedacht dat zo'n dertig centimeter diep wel zou volstaan. Onze architect denkt daar echter anders over. Resultaat? We graven de bocht weer helemaal uit met extra ruimte rondom (vier uur scheppen onder het huis!!). Daarin stoppen we pur-platen (totale dikte 16 cm, 1 meter diep!). Bovenaan de bocht spuiten we een bus pur-schuim leeg. De bocht is nu definitief geplaatst en deftig geïsoleerd. Eerlijk gezegd zijn we echt blij dat het voorbij is.

Al willen we nog even dit kwijt. Als je denkt dat met het plaatsen van de energiebocht alle aansluitingen voorzien zijn, denk dan nog maar een keertje na. De aarding van je installatie moet je apart voorzien. Zorg dus dat je met die kabel buiten geraakt. En ondanks de verplichting om regenwater op te vangen en op minstens één kraantje aan te sluiten, moet je niet vergeten dat ook dat water binnen moet geraken. Door de aansluitbocht mag je dat water niet binnenbrengen, want dan wordt het verwarrend welk water zuiver is. Die doorgang hebben we ondertussen zelf voorzien. In die zin was al dat graafwerk niet voor niets. Want de vorige keer hadden we daar nog niet aan gedacht.

Tussendoor hebben we al het stro in het gebouw gelegd en de werf nog eens wat opgeruimd. Zo ligt onze tuin er wat properder bij. En die paar natte balen kunnen zo nog goed drogen. Want onder een stuk plastiek houd je al dat stro moeilijk helemaal droog. We staan klaar voor de volgende lading stro.

Afvoerbuizen.

We hebben de afgelopen week niet stilgezeten! Omdat we na het volproppen met stro de vloer meteen dichtmaken, moeten we alle afvoerbuizen al voorzien. Later is dat onbegonnen werk. We hebben eerst onze plannetjes van badkamer, keuken en wasplaats nog eens netjes uitgetekend. Voor de badkamer is het plan nog een paar keer gewijzigd. Maar we zijn nu zeker van onze zaak.

Na het nodige rekenwerk laten we al het materiaal leveren. Dan volgt het meet-, pas- en plakwerk ter plaatse om alle buizen netjes te installeren. Dat het gebouw er al staat stoort ons niet. Nu zien we tenminste waar we precies moeten uitkomen. Tussen de balken is het niet zo moeilijk om de buizen in de grond te leggen. De meeste afvoerbuizen zitten trouwens dicht tegen de buitenmuur. Het kost ons meer tijd dan we hadden gedacht. Maar we doen het liefst rustig en goed. We hebben al lang geleerd om niet te veel vooruit te plannen. Het duurt toch altijd langer dan je denkt.