Buren.

Onze architect had het al gezegd, de buurman in H. is niet weinig nieuwsgierig. Let wel, op een vriendelijke manier hoor. Toen we onlangs met de kinderen een kijkje gingen nemen op onze grond, stond hij al meteen op het eind van zijn haag en groette ons vriendelijk. Hij wou duidelijk weten wat voor vlees hij in de kuip had. Hij leek me best tevreden. Want het had ook kunnen tegenvallen. Na achttien jaar zonder buren ben je natuurlijk gauw blij.
Hij verontschuldigde zich al snel voor de bamboe die al een aardig stuk op onze grond was doorgedrongen. Een jammerlijke vergissing geeft hij toe. Als er een graafmachine aan te pas komt, mogen we gerust zijn stuk bamboe ook uit de grond (laten) sleuren. De man was heel opgetogen over het ontwerp van onze architect en noemde het de hele tijd 'modern'. Wij zitten ons nu af te vragen of ons huis nu modern is. (nu ja, wat is modern?) Het wordt toch gebouwd volgens oude technieken en principes? We gebruiken verdorie hout, stro en leem. De vormgeving heeft inderdaad wel iets 'moderns' en het is in elk geval geen klassiek huis. Met de keuze om beneden te slapen en boven een leef- en werkruimte te voorzien kan je het bezwaarlijk een doorsnee woning noemen. Met alle duurzame principes die erin verwerkt zitten is het uiteindelijk wel erg eigentijds. Al zitten er heel veel ideeën in die al eeuwenoud zijn.
Sindsdien wordt ik 's morgens wanneer ik bramen uitroei of bomen omleg vriendelijk begroet wanneer D. met de honden gaat wandelen. Ik mag zelfs voor hun huis parkeren, want op onze grond ligt nog een vieze open gracht (daar wordt werk van gemaakt) die parkeren nogal moeilijk maakt. Ook zijn vrouwtje heb ik ondertussen al een paar keer gezien en van haar weet ik dat die kerstboompjes op onze grond wel degelijk in hun living hebben gestaan. Verder geen klachten hoor.

Goodnight John-Boy.

Ik heb er een hekel aan dat mensen te pas en te onpas spreken over hun "droomhuis". We hebben ons droomhuis gezien of: we willen ons droomhuis bouwen.

Mijn droomhuis bestaat namelijk alleen in mijn gedachten. Dikwijls is het een oosters paleis met dikke tapijten, zuilen en oosters gebogen ramen. Soms een Indisch huis (genre vergane glorie) met een koele binnentuin maar met prachtige meubels en stofferingen. Vaak een Cubaanse schaduwrijke villa met prachtige planten in de patio en geweldige balkons. Ook is het wel eens een eenvoudige paalwoning op een exotisch strand. Maar het is er altijd volop zon en genoeg schaduw, dat wel.

Ooit was mijn droomhuis dat van de Waltons. Zuiderse charme uit de VS, met een "porch", geschilderde houten paaltjes en véél volk. Maar als ik het nu zo zie op een foto (dank u Mr. of Mevr. Google) dan denk ik, wat was daar nu toch zo speciaal aan dat het na al die jaren nog in mijn hoofd zit. Het zal wel met John-Boy te maken hebben, en met de gezelligheid dat die langvergeten serie uitstraalde zeker?

Goodnight John-Boy.