Sinds we onze bouwgrond gevonden hebben, is het nieuwe huis een constante in onze gesprekken en gedachten. Vooral sinds de afspraak met onze architect Peter Vos vastligt. Het gevoel dat het nu of nooit is, overheerst ons denken. Je kan je huis maar één keer ontwerpen, dus moet je het wel zo goed mogelijk doen.
Dat lukt alleen als je uitstekend geïnformeerd bent. W leest als een gek boeken over bouwen met strobalen en leem. Hij pluist naslagwerken uit over Japanse bouwmethoden en verdiept zich in energiezuinige huizen die de zon maximaal benutten. Ook internet moet eraan geloven. De lijst met favorieten breidt met rasse schreden uit. De concepten van het Earthship blijft W ondertussen verder begeesteren.
Bij de meeste ideeën over ons huis van de toekomst wijzen onze neuzen in dezelfde richting. Dat is prettig maar misschien niet zo uitzonderlijk voor mensen die bijna twintig jaar bij elkaar zijn.
De grootste discussie gaat over de fundering. W zit met die autobanden van de earthships in zijn hoofd. En blijkbaar luister ik te veel naar mijn vader om daar ook maar het minste vertrouwen in te hebben. Maar W wil per se het gebruik van beton minimaliseren. Het blijft een twistpunt tot we bedenken dat we nog een tuinhuisje kunnen bouwen. W opperde om daar een fundering van autobanden te voorzien en daarop de Nebraska strobouwtechniek toe te passen. Zo kunnen we die ‘loadbearing’ techniek ervaren. Tegen alle verwachtingen van W in blijk ik eigenlijk wel gewonnen voor dat idee.
Joepie, een compromis dus! Snel snel naar de architect ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten