Spannend.

Ons eerst ontwerp is klaar!

Maar we hebben het nog niet gezien. Dinsdag is het zover, en we kunnen amper wachten. We zijn er altijd zo zeker van geweest dat het er direct "boenk op" zou zijn, dat de twijfel nu toch toeslaat. Het is namelijk zo dat als we onze architect P.V. niet gevonden zouden hebben, we gewoon niet zouden bouwen, punt. Maar toch, we zijn zenuwachtig voor het resultaat, allebei.

Dat resulteerde dit weekend in het feit dat we er allebei van droomden. Ik geef even een bloemlezing.

Droom 1: W droomde dat het er niet al te slecht uitzag, maar dat de architect het al maar even bouwde, om goed te kunnen zien hoe het eruit zag, duh. Het gebouw zelf bestond uit een groot dak dat een overkoepeling vormde voor twee kleine huisjes, waar we nadien nog konden tussenbouwen als onze financieën wat rooskleuriger waren ;-) ook liep er een vijver als een slotgracht net om het huis. Maar toch, vrij positief.

Droom 2: Ik droomde dat we in grote getallen afgezakt waren naar het bureau met vrienden, familie, ouders van school (!) en véél kinderen. Dan werden de plannen op de muur geschenen met een overhead projector ... in de tuin zouden twee houten gebouwen komen waar we twee olifanten konden zetten, de keuken (in hout) zouden in twee kleuren hout komen (rood en wit, lelijk jong, verschrikkelijk) en er zou een groot schilderij moeten komen met daarop twee kersen. Er werden nog voorstellen gedaan, maar die waren door het wakkerworden snel vergeten. Maar het was iets met beesten, veel beesten. Oh boy.

Stapel.

Hij is van ons, van ons!

De notariële akte is verleden.

We zijn dus blut. Nu, zo erg is dat niet, want voor ons was het bij het ondertekenen van de verkoopsovereenkomst al ons geld niet meer. Zo dierbaar is ons geld trouwens niet. En met de verkopers hebben we toch het idee dat het geld niet in slechte handen valt. Het zien er allemaal zo'n brave mensen uit. De moeder die net weduwe was geworden bij de verkoopsovereenkomst, kwam een stuk vinniger over. Haar man was toen net overleden, wat haar duidelijk had aangegrepen. Ik kon in deze kranige dame amper dat sukkelende vrouwtje van toen herkennen. En de zonen waren net als toen heel vriendelijk en mompelen weer dat het rustig wonen is in H. Met de op de klassieke leest geschoeide notaris krijgt het hele gebeuren iets onwezenlijks. Eigenlijk best een leuke ervaring. Ik kreeg bijna de slappe lach, maar bedacht net op tijd dat dat niet echt gepast is op een notariaat ;-)

Het blijft wel gek dat we in de plaats van dat geld een lapje grond krijgen op een plek die zo uit de richting ligt dat we er sinds de verkoop niet meer geraakt zijn. En nu hebben we er nog altijd niets te zoeken... Het is allemaal zo anders dan wanneer je een huis koopt. Dan krijg je tenminste die sleutel mee en kan je meteen een kijkje gaan nemen en concrete plannen gaan maken. Dan kan je er echt werk van beginnen maken. Met zo'n bouwgrond heb je dat niet. Nu is het wachten op het voorontwerp van de architect. Dat wachten wordt wel een stuk moeilijker. Tot nu toe was de grond nog niet echt van ons, dus konden we er toch niet aan beginnen. Voortaan mogen we volledig ons goesting doen op die grond. Hoewel, volledig ons goesting is veel gezegd. Wat ons eraan herinnert dat we eigenlijk toch iets willen doen dat niet in de bouwvoorschriften past. Misschien moeten we dat maar eerst eens aanpakken...