Architectuur en natuur: gezellig.

Onze architect Peter Vos is niet zomaar een man met een missie - het promoten van strobouw - hij heeft ook goede ideeën die hij tot leuke evenementen weet om te zetten. Bij strobouw heb je heel wat stevige wilgentakken nodig die je door de strobalen klopt om deze aan elkaar te binden. Veel kandidaat bouwers weten niet meteen waar ze die moeten halen. Aan de andere kant zit Natuurpunt vaak verlegen om werkvolk om knotwilgen te snoeien en zo de natuur te onderhouden. In principe is het dan niet zo gek om die twee problemen te combineren. De bouwers verwerven een deel van hun bouwmateriaal, natuurpunt krijgt gemotiveerd werkvolk en Casa Calida ontvangt gastvrij met gebak en koffie. Je moet er toch maar aan denken. En vooral dat idee ten uitvoer brengen.
En dat heeft vzw Casa Calida alweer glansrijk gedaan. Een kort en bondig berichtje naar klanten en leden van de vzw ging vorige week de deur uit. Al wordt tussen de regels wel duidelijk dat Casa Calida er zelf geen zicht op heeft of het idee wel zal aanslaan. De aanstaande bouwers zien het wel zitten en heel wat mensen geven zondagmiddag present aan de Kevie, het natuurdomein waar Casa Calida op uitkijkt. Gewapend met snoeischaren en onder begeleiding van een vriendelijke natuurpunter, wordt een reeks lage knotwilgen in geen tijd gekortwiekt. Daarna moeten de hogere exemplaren eraan geloven, al gaat dat heel wat moeizamer.
W. raakt in gesprek met een sympathiek koppel dat ook in dezelfde streek wil bouwen. Ze zijn al meteen zo vriendelijk om een handje toe te steken. Dat belooft voor onze toekomstige bouwprojecten. Niet dat we meteen plannen hebben gesmeed om elkaar te helpen, maar we zien er wel het nut van in. Het toont nog maar eens aan dat strobouw veel meer een sociaal gebeuren is dan de traditionele woningbouw. Met deze snoeidag heeft Peter Vos nog eens bewezen dat gezond verstand en strobouw ongelooflijk goed samengaan. Zoals ook architectuur en natuur goed kunnen samengaan. En dat allemaal in een gezellige sfeer.

Bij de koffie lukt het nog om Peter even te laten merken dat we nog op zijn plannen wachten. Blijkbaar is de organisatie van het bureau versterkt. Hij maakt zich sterk dat we begin februari onze plannen mogen verwachten...

Babbel met architect.

Het is al even geleden dat we met onze architect hadden afgesproken, maar eindelijk is het zo ver. We worden om acht uur 's avonds verwacht op het kantoor. Peter heeft ons al laten weten dat het gesprek zeker anderhalf tot twee uur kan duren. Zelf zijn we zo vriendelijk geweest hem te vertellen dat hij dan best op twee en een half uur kan rekenen, onszelf kennende.

Op naar het verre Limburg. Met de drukte op de baan vrezen we te laat te komen. Enkele minuutjes na acht arriveren we. Oef, er brandt nog licht. We springen uit de wagen, grissen nog wat boeken mee ter inspiratie en lopen naar de voordeur van het romantische huis. We vinden even de bel niet tot we beseffen dat er een ouderwetse trekbel naast de deur hangt. Eerst gebeurt er niets. Dan horen we gestommel op de trap. De vrouw van Peter komt opendoen en vraagt ons vriendelijk wat we komen doen. We stamelen dat we een afspraak hebben met Peter. Verbazing staat op haar gezicht te lezen. Nee hoor, het is een vrije avond. Aaarrrrghhh, denk ik. Ze haalt er prompt de agenda bij. Op vandaag om acht uur stond een afspraak. De agenda wordt tegen het licht gehouden waarna mevrouw Vos onze naam mompelt. Maar we zijn duidelijk weggetypext. Oh nee.

Even later komt Peter, enigzins beduusd, zelf naar beneden. Een van de collega's had hem verteld dat we gebeld hadden om te zeggen dat we plots een huis gekocht hadden. Peter vond dat al raar omdat we toch zo "gedreven" leken. Goede punten voor ons, joepie, gedreven dus.
We denken al even dat we hier voor niets staan. Maar Peter maakt plaats aan de tafel en begint prompt onze mails op te zoeken. Het gesprek kan beginnen. Het lijkt allemaal niet echt professioneel. Misschien daarom dat hij er op hamert dat zoiets nog nooit gebeurd is. Ach, we weten ondertussen dat het eerder aan ons ligt. Al doen ook wij niets verkeerd. Zo is het lot.

Het gesprek verloopt heel gezellig. Peter wil weten wat onze wensen zijn, wat ons budget is en in hoever we zelf de handen uit de mouwen zullen steken. Het budget blijkt haalbaar als we bereid zijn zelf wat werk te verzetten. Wat we precies zelf gaan doen is nog niet aan de orde. Al zullen we vast zelf de strobalen plaatsen en bepleisteren. Ook de afwerking binnen zien we wel zitten.
Over onze wensen zijn we behoorlijk duidelijk. De stijl van Casa Calida bevalt ons wel. Verder willen we uiteraard een aantal earthship concepten integreren in ons strohuis. Dan spreken we vooral over de oriëntatie, geslotenheid op de noordzijde en openheid op de zuidzijde, en het licht hellende dak of lessenaarsdak (geen zadeldak voor ons!). We willen ook niet te groot bouwen. Blijkbaar een vraag die zelden gesteld wordt. Meestal dwingen budgettaire redenen dit af. Wij kiezen daar bewust voor, precies om een aantal groene ideeën te kunnen verwezenlijken: zonneboiler, waterzuivering, passiefhuisglas, superisolatie (stro!) en uiteindelijk photovoltaïsche panelen.

Na een tijdje stelt Peter een beetje verbaasd vast dat al wat we vertellen helemaal klopt. Meestal vragen mensen zaken die niet verzoenbaar zijn met andere wensen. Bij ons blijkt het hele verhaal perfect te kloppen. We hebben ons huiswerk dus goed gedaan. Het is een leuk compliment dat aangeeft dat we juist en doordacht bezig zijn met ons nest. Weeral goede punten voor ons, jeuj.

Als we terug naar de auto lopen zegt W al monkelend tegen mij "Amaai, ga dan samenwonen met Peter Vos hé". Tja, we komen goed overeen. Wij allemaal.